Patrick Kosterman schreef in de Fore Seasons! nog zeer geanimeerd over het overwinteren in het zuiden van Spanje. In schril contrast daarmee staan de gebeurtenissen die zich daarna voltrokken. Patrick en Marja hebben hun verblijf er noodgedwongen door moeten verlengen maar intussen zijn ze thuis. De coronacrisis houdt Spanje nog altijd in een ijzeren greep. Er zijn berichten dat de lockdown er tot juni zal kunnen duren. Dus besloten ze om toch te vertrekken. Ondanks de dreiging van totaal verlaten autosnelwegen en ongemeen strenge verkeerscontroles.

‘Een koninkrijk voor een lekker bed was zeker geen overdreven wens’

Beste golfvrienden,

“In een eerder verslag, op 4 april, beschreven we al in wat voor omstandigheden we verzeild waren geraakt door alle coronamaatregelen die de Spaanse regering had afgekondigd. We hoeven ook niet meer uit te leggen hoe een algehele lockdown werkt. In Spanje evenwel deden ze er nog een schepje bovenop. Als zeer getroffen land ook niet onbegrijpelijk  natuurlijk. Zoals het er nu naar uitziet wordt de lockdown er verlengd tot juni. Mogelijk nog later. Het plaatste ons voor een dilemma. Tegen alle waarschuwingen in toch naar huis rijden of blijven. Uiteindelijk won het gevoel het van het verstand en na het vergaren van de juiste documenten via onze ambassade in Madrid hebben we de knoop doorgehakt en besloten we om aan de terugreis te beginnen.

“Uiteraard wisten we al ruim tevoren dat verplaatsen moeizaam zou verlopen. Op iedere hoek konden gezagsdragers staan die strenge controles uitvoerden waardoor de geplande tocht weleens heel lang kon gaan duren. We besloten ’s morgens om 6 uur af te reizen en te proberen zover als mogelijk richting Frankrijk te komen. Maar wat een ’teleurstelling’: er bleek geen enkele Guardia Civil te bekennen. De 1150 kilometer lange reis naar de grens werd, met korte stops, in 10 uur overbrugd. Om 16.00 uur reden we Frankrijk binnen. Als goedmakertje werden we gelukkig wel gecontroleerd door een vriendelijke gendarme die we de vergaarde documenten met verholen genoegen toonden. “Allez, allez”, kwetterde die in vloeiend Frans en vanwege onze gespannen gezichten waarschijnlijk ook wel met zichtbaar medeleven ingegeven. Hij wenste ons een welgemeende ‘Bon voyage’ toe; hij wist waarschijnlijk meer dan wij konden bevroeden.

“Daar kwamen we in Dax, als gewenste bestemming, dan ook snel achter want na de stad te hebben doorkruist op jacht naar een hotel bleek alles gesloten. Een behulpzame medewerker verwees ons naar Bordeaux op ‘slechts’ 150 km afstand waar misschien en onder voorbehoud nog wel wat open zou kunnen zijn. Goede raad bleek duur want na Spanje te zijn doorgeblazen en dan misschien ook in Bordeaux bot te vangen was net even een brug te ver. En waar we natuurlijk bang voor waren, werd fors bewaarheid. Er zat niets anders op dan door te rijden en maar te zien hoe lang dat was vol te houden. Niet zo lang, kan ik jullie verzekeren. Met de nodige stops bij de tankstations en vele kopjes automatenkoffie verder, moesten we de avond en nacht zien door te komen.

“Onregelmatig verder rijden en dan maar weer wat hazenslaapjes slopen je totaal en een koninkrijk voor een lekker bed was zeker geen overdreven wens. De korte stops op de treurig verlaten terreinen van de tankstations waren ook niet geheel zonder risico. Zelfs nu blijken er figuren met minder humane bedoelingen rond te schuimen en het toch al onrustige dommelen werd steeds onderbroken vanwege een wat oudere auto met schimmige personen die spiedend rond reden. Afijn, nadat het daglicht was aangebroken verbeterden de omstandigheden weliswaar maar de slaap bleef en ook de stops.

“Al met al zijn we tegen alle verdrukking in toch heelhuids in twee dagen op het honk gearriveerd in de wetenschap weer 14 dagen in quarantaine te moeten. Alles went en ervaring hebben we meer dan genoeg. Onze brandstof slobberende bolide die meer dan gewoonlijk zijn best heeft moeten doen met al dat gejakker gaf wel eens blijk van enig ongenoegen door wat ongedefinieerde geluiden te produceren maar na een indringend gesprek heb ik hem voorgehouden ook heerlijk twee weken te kunnen uitrusten.

“Het gaat u allen goed. Houd braaf afstand dan overleven we ook deze misère.”

Patrick en Marja Kosterman